Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.

Aanpassen of begrenzen? Heldere grenzen stellen draait om dynamisch evenwicht tussen zorg voor jezelf & zorg voor de ander. Twee polariteiten die continu balans zoeken. Alsmaar vriendelijk blijven naar je omgeving en je eigen behoeften verwaarlozen doet geen mens goed. En egoïstisch strijden voor je eigen hachje stuit al gauw tegen de borst. We kennen als mens twee fundamentele behoeften: autonomie & verbinding.Ieder mens wil vrij zijn om trouw aan zichzelf de eigen koers te bepalen en te volgen. En tegelijk heeft elk mens behoefte aan verbinding en saamhorigheid. We willen ons geliefd voelen en bij onze relatie(s), familie en vriendengroep horen. De een neigt meer naar autonomie, de ander meer naar verbinding. * Pas jij jezelf ‘pleasenderwijs’ aan en geef je wel heel veel ruimte uit angst voor verlating?of* Begrens je op voorhand uit angst voor te veel intimiteit en verbinding? Hoe meer je in verbinding bent met jezelf, hoe moeitelozer je heldere grenzen stelt in contact met de ander, in de maat die jou goed doet. 

Harde tijdcyclusAls je in zogenoemde harde tijd leeft kan de volgende beperkende overtuiging je danig in de weg zitten: ‘Mijn omgeving is vijandig, ik ben niet goed genoeg, ze waarderen mij niet!Je voelt je gestrest en hebt behoefte aan rust. Druk doen, ploeteren, streberig alsmaar bezig zijn is een gewoontepatroon geworden. Bijna een verslaving. Veel op de klok kijken. Je laten voortdrijven door verplichtingen en een eindeloze rij things to do today. De nadruk van al die drukte ligt op effectiviteit en efficiency. Affectiviteit wordt helaas vergeten. Word je gedreven door valse hoop op affectieve bevestiging van anderen? Dan neig je hierdoor naar te veel overwerken, te weinig delegeren en vooral te weinig hulp vragen aan anderen. Door de vele taken, stapels en email zie je door de bomen het bos niet meer. Je mist focus en overzicht en dat brengt innerlijke onrust met zich mee. Af en toe reageer je met wel een heel kort lontje. Waar doe je het toch allemaal voor?

Plotseling gevaarBij reëel gevaar is het fantastisch dat ons lijf een snelle en forse waarschuwing geeft. Zonder dat de ratio zich ermee bemoeit vechten, vluchten we of geen van beiden en bevriezen we als het ware. Dan is dit veelal een gezonde neiging van ons oerinstinct, reflexmatig gestuurd door ons reptielen-brein. Daar hebben we met ons verstand niets over te zeggen en dit zorgt voor overleving bij het naderen van bijvoorbeeld een diepe afgrond, een gevaarlijk dier, een pikdonkere stille steeg en bij zoveel meer akeligs wat je mee kunt maken. Overigens in vroegere tijden veel en veel meer dan heden ten dage. Angst is een gevoel, net als verdriet, blijdschap of boosheid, dat ons van binnenuit informatie geeft hoe we voor onze behoeften kunnen zorgen. Angst helpt narigheid voorkomen door ons tijdig en adequaat in veiligheid te brengen.

https://www.youtube.com/watch?v=6enVxabivzo

Goede dag,

Drama-driehoekDe drama-driehoek blijft voor mij een actueel en inzichtgevend hulpmiddel bij communicatie. In mijn kast vind ik het boek van Anja van Servellen ‘Macht van de Onmacht’ dat ik in 1987 kocht waarin ze schrijft hoe vrouwen met macht omgaan. Hoe de een zich superieur boven de ander stelt, of omgekeerd inferieur. Daarin las ik destijds voor het eerst over de drama-driehoek die blijkbaar vooral bij vrouwen veel voorkomt. En ik herkende alledrie de rollen en wist toen nog bij lange na niet hoe dit te veranderen. Ik was toch zielig (slachtoffer)? Ik hielp anderen toch (redder)? En waarom luisterde ze niet, ik bedoelde het toch hartstikke goed (aanklager)? Kortom, ik schrijf blogs over wat ik zelf te leren had en evengoed over wat ik nog te leren heb. Wat typeert deze drie (nog) onbewuste rollen en wat helpt wel?SlachtofferArme ik. Dat kan ik niet. Neiging tot zelfmedelijden, zeuren en klagen. Vaak worstel je met een laag zelfbeeld en mis je gevoel van eigenwaarde. Bovendien zitten beperkende overtuigingen in de weg. 'Zij is groot en ik ben klein'. Uit de drama-driehoek door:- Verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen situatie.- Actief en duidelijk hulp te vragen en te ontvangen als je daar behoefte aan hebt.

Jezelf ontvangenIs het niet te gek voor woorden dat mensen niet kunnen geloven dat ze de moeite waard precies zoals ze nu zijn? Jij en ik ook. Dat jij dus niet eerst een noodzakelijk verbetertraject hoeft te starten zodat de ander wèl van je houdt. En nog een stapje verder… dat je niet alleen anderen maar ook jezelf als liefdevol beschouwt. Zelfliefde biedt de mogelijkheid om vrijuit te geven en met gemak te ontvangen. Als jij van jezelf mag zijn zoals je bent ervaart de ander ook de vrijheid om helemaal zichzelf te zijn. Niet morgen, maar nu.

Jezelf voor de gek houdenJeetje wat kan ik mezelf voor de gek houden met het ene goede voornemen na het andere. Mensen noemen me een doorzetter, ondernemer en ik hoor nog meer van die actieve kwaliteiten. Maar ik ben ook een uitsteller, een te-lang-in bed-blijver, een tweede-keer-opschepper, een ik-ga-morgen-wel-te-voet en die administratie, ach dat heeft geen haast. Iets meer discipline zou voor meer gemak zorgen, over-eten voorkomen en voor voldoende slaap zorgen. Ach, ik ben pas 71 en kan nog veel leren (-: Het is niet te geloven hoeveel van ons gedrag onbewust gebeurt. Dat schijnt zelfs 95% te zijn. Alleen via lijfelijk zelfonderzoek kun je bewust ervaren wat er innerlijk speelt. Meestal gebeurt dit als er in de actualiteit een trigger is die raakt aan oud zeer. Noodzaak doet bewegen!In hoeverre ben jij je bewust van beperkende overtuigingen, sociale angst en nog niet verwerkt oud zeer? In hoeverre is je gedrag in lijn met wat je zegt, denkt en voelt? Mensen verbloemen affectieve  verwaarlozing uit de jeugd, gewoonweg omdat ze daar bewust geen weet van hebben. Verhalen zijn gauw verteld, maar gedrag is voor de ander leidinggevend. Als je aanvoelt dat het niet klopt roept dat  weerstand op. Ik kan bijvoorbeeld betweterig tegen mijn zus zeggen ‘Je moet wel op tijd naar je huisarts gaan hoor’. Terwijl ik het zelf alsmaar uitstel. 

M/V rolverdelingDit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.

People-pleasersIn mijn praktijk komen vooral mensen die kampen met lichamelijke en geestelijke stressklachten. Meestal komt dit omdat ze te veel voor anderen zorgen en te weinig voor zichzelf. En door te vaak alsmaar door te gaan en te weinig rust te nemen. En ook door te veel in hun hoofd te zitten en te weinig in hun lijf. Dit is zeker niet omdat ze iets fout doen of falen. Wel, omdat ze al vroeg een automatisme van ruimte afgeven hebben ontwikkeld dat ooit behulpzaam was, maar op den duur averechts werkt. Ikzelf heb me jaren als een pleaser gedragen. Dit blog is geschreven op basis van persoonlijke en professionele ervaring en ‘wetenschap’.

Praten en luisterenAls (hapto-)therapeut leerde en praktiseerde ik aandachtig en accepterend te luisteren naar de ander. Hoe verrassend dat haptotherapie mijn vak is geworden?  Immers…, vroeger in ons warme nest zaten we driemaal daags met tenminste elf mensen aan tafel. Mijn vader, vanzelfsprekend aan het hoofd van de tafel, had met veel humor het hoogste woord en mijn moeder preekte blijmoedig dat het een lieve lust was. In die drukte voelde ik me dan ook lang vooral vertrouwd met inschikken en afwachten en ging in ander gezelschap aan de praat om zo gauw het maar even kon het aandachtsgemis in te halen. Nu we ouder worden ervaar ik in onze familie veel meer balans en betrokkenheid. Nog steeds ben ik er in privé-kring attent op om belangstelling te tonen, totdat het automatisme van druk pratend verhaal halen het toch weer overneemt.

Affectieve bevestigingIk schrijf blogs voor en over volwassenen die allemaal ooit kind waren. Als kindje ben je nog volledig afhankelijk van anderen die voor jouw behoeften zorgen. Kinderen gedijen erbij als mama en papa tijd en ruimte maken voor hun dochter of zoon. Dat ze hun onvoorwaardelijke liefde tonen, volle aandacht hebben en waarneembaar betrokken zijn. Ook dat er ouders of verzorgers beschikbaar zijn zodat het kind bij pijn en verdriet bij hen terecht kan. Waar het kind welkom is op een zachte schoot of gespreide armen tot het zelf aangeeft dat het genoeg is. Waar het kind zich gezien, getroost en begrepen weet. In zachte woorden, warm oogcontact en vooral ook in teder lijfelijk contact. Kortom, door wat in de haptonomie affectieve bevestiging wordt genoemd. En ouders tonen evengoed hun liefde door duidelijke grenzen aan te geven ter bescherming van het kind. Daardoor voelt het kind zich veilig, ervaart het dat haar eigenheid er helemaal mag zijn en leert het kind passend bij de leeftijd voor zichzelf te zorgen.