Ben je er voor mij?
Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft.
Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kleintje waar het behoefte aan heeft.
Om te beginnen lijfelijk contact. Dat is net als voeding een basisbehoefte: liefkozingen, oogcontact, op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel krijgen, hoe meer hoe liever. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om zich door liefdevol huid-op-huid-contact geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om te krijgen wat het nodig heeft. Deze uitreiking wordt in therapie-kringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend beroep op de ander. Pap, nu!
Uitreiken als volwassene
Mensen die vroeger onvoldoende respons op hun uitreiking kregen vinden het nog steeds lastig om te vragen wat ze nodig hebben. Als volwassene ben je niet meer hulpeloos. Hulp vragen en ontvangen vraagt stap voor stap vertrouwen winnen in jezelf en in de ander. Het kost tijd en vraagt moed om opnieuw uit te reiken voor contact. Kan ik er nu wèl op vertrouwen dat er respons komt? Oud zeer in de vorm van teleurstelling en afwijzing kan je daarbij danig in de weg zitten. Je kunt opnieuw pijnlijk geraakt worden en dat nare gevoel blijf je liever uit de weg. Kennelijk heb je de gebruiksaanwijzing van uitreiken en ontvangen nog niet eigen gemaakt, zodat anderen je tegemoet kunnen komen. Eerdere afwijzing op uitgestoken handen brengt angst met zich mee. Je kunt nog niet geloven dat je de liefde waard bent. Helaas worstelen velen daarmee. Op blz. 198 van 📕 'ONDERBROKEN | contact met je wijze' lijf lees je mijn persoonlijke ervaring.
Stuur me een bericht contact@jozienwijnakker.nl als je deze tekst wil ontvangen.
Reach out and touch, somebody’s hand,
make this world a better place, if you can
Diane Ross 1970
Handen en hartsverbinding
Kindjes reiken met beide armen omhoog vertrouwend op weerklank en genegenheid. Volwassenen reiken evengoed met beide armen uit. Of via app, telefoon, prestaties en social media in de hoop op respons, likes, plezierig contact, erkenning en genegenheid. Affectieve bevestiging is een basisbehoefte voor kinderen en volwassenen. Volle aandacht krijgen is een groot geschenk. Jezelf via een liefdevolle aanraking gezien weten raakt van handen naar hart ❤️ en terug.
Ben je bereid zelf een eerste stap te zetten en uitnodigend uit te reiken? Je toevertrouwen met emotionele raakbaarheid van nog niet geheelde kwetsuren vraagt een veilige bedding. Een ontmoeting waarbij jij je in je eigenheid geaccepteerd voelt biedt gelegenheid om oud zeer serieus te nemen en te helen.
Teleurstellende reactie
Als je als reactie op je uitreiking naar voren wordt getrokken om voor de behoeften van de ander te zorgen leidt dat tot teleurstelling. Evengoed als je jouw persoonlijk verhaal deelt vanuit kwetsbaarheid en het meteen door de ander gekaapt wordt met eigen ervaringen. Je voelt je in de steek gelaten en bent geneigd je terug te trekken. Dan sta je er nog steeds alleen voor. Als er helemaal geen reactie komt op je zelfonthulling geef je de moed op. Laat je je armen zakken. Eerst halverwege en dan maar helemaal. Je moedige uitreiking wordt toch niet beantwoord. Dit kan een trigger zijn voor iets wat je kent van vroeger: “Ik ben de moeite niet waard en wordt aan mijn lot overgelaten”. Het voelt onveilig om je opnieuw verwachtingsvol open te stellen en uit te reiken. Je voelt angst om opnieuw genegeerd te worden. De ander geeft niet wat je nodig hebt, is in gedachten, is te druk, Ik heb nu geen tijd, aan de kant. In het systemisch werk (familie-opstelling) noemt men dat de "unterbrochene hinbewegung".
Bekijk het maar
Als je jezelf bij teleurstelling terugtrekt en niet meer uitreikt wordt kun je dat ook een onderbroken uitreiking noemen. Niet dat je behoefte aan contact er niet meer is, maar omdat je niet meer vertrouwd op een welwillende reactie. Die pijn van vroeger wil je niet opnieuw voelen.
Laat maar, en als het vaker voorkomt: bekijk het maar, ik doe het wel weer zelf. Het vraagt zachte kracht om dit oud zeer te helen. Om allereerst draagkracht te ontwikkelen om teleurstelling te incasseren en veerkracht te verzamelen om toch weer uit te reiken. Als je als kind een reactie op je uitreiking hebt moeten missen blijf je behoeftig. Onbewust doe je alsnog moeite om te krijgen wat je ten diepste mist. Je blijft de valse hoop koesteren dat iets of iemand je alsnog die liefdevolle respons geeft. Je partner is daarvoor de 'ideale' persoon maar het kan ook een leidinggevende, buurvrouw, collega of vriend zijn. En dan maar hopen dat zij wel in jouw behoefte voorzien.
Timing bij het uitreiken
Vanuit schaamte spelen we lang niet altijd open kaart over hoe we ons echt voelen. Dat had ik toch allang zelf moeten kunnen, moeten weten of moeten oplossen? is dan de gedachte. Het vraagt een milde kijk naar jezelf en afstemming met de ander om toch tevoorschijn te komen met je kwetsbaarheid. Als ik plotsklaps een voor mij belangrijk verhaal richting mijn geliefde vertel als hij de krant zit te lezen of de vaatwasser uitruimt en hij luistert en reageert niet dan raak ik geïrriteerd.
Zie je wel hij doet geen moeite voor mij of nog erger ik ben de moeite niet waard. Voor gezonde volwassenen houd ik me aan de stelregel ‘Wie last heeft moet handelen’. Ik ben degene die last heeft van gebrek aan aandacht, dus is het aan mij om te handelen. Je neemt je behoefte serieus als je nagaat of de ander echt tijd en ruimte voor je heeft. Daarmee voorkom je teleurstelling en herhaling van (zelf-) afwijzing. En je bevordert een uitwisseling die goed doet. Als volwassene kun je heus wel even wachten om een lief luisterend oor te krijgen. Dit stadium ben je toch voorbij? Pap, nu!
De onderbroken uitreiking vraagt heling.
Als je worstelt met oud zeer, beperkende overtuigingen en lastige gedragspatronen en je wilt er vanaf dan vraagt dit bereidheid contact te maken met je wijze lijf. Al dan niet met deskundige begeleiding neem je je persoonlijke ontwikkeling ter hand. Ben je er klaar voor om onderdrukte gevoelens alsnog toe te laten? Ik heb liever kort pijn en lang fijn dan omgekeerd. En jij? Door je veranderingsproces in gang te zetten en te voelen wat er te voelen valt groei je naar emotionele volwassenheid. Je ouders deden wat binnen hun vermogen lag en brengen hun eigen geschiedenis met plussen en minnen mee. Nu je zelf volwassen bent kun je waarschijnlijk beter begrijpen wat maakte dat ze (nog) niet op jouw uitreiken reageerden. Zo is het gegaan en zo is het nu. Je hebt nu zelf zeggenschap, kunt ervaringen relativeren en in perspectief plaatsen. Iets wat je als kind onmogelijk kon. Door oud zeer niet langer te omzeilen maar te doorvoelen kan gestolde energie in je binnenwereld weer vrijuit stromen. Je neemt daarmee zelf de volle verantwoordelijkheid maar hoeft het echt niet alleen te doen. Hoe dan? Het vorige blog over stoppen-zitten-voelen biedt hiertoe handvatten.
Samen Zijn
Uitreiken gaat met onzekerheid gepaard en blijft niettemin zeer de moeite waard. Uitreiken gaat gepaard met initiatief nemen vanuit behoefte aan hulp, aan een klankbord, een sparringpartner of aan een luisterend oor. De afkorting DTV op social media heet niet voor niets Durf Te Vragen. Hulp, aandacht, geruststelling of een knuffel vragen, daar is lef voor nodig. Uitreiken naar de ander voor geruststelling bij innerlijke onrust maakt je sterker. Hoe fijn voelt het om van harte opgenomen te zijn in een kring van dierbaren. Ik kan me daar enthousiast aan laven. Geleidelijk aan durf je steeds vaker uit te reiken en ben je in staat een eventuele weigering te ontvangen. En ben je bereid om bij teleurstelling niet op te geven en opnieuw daar uit te reiken waar het jou past. Je vertrouwt op je basiszekerheid en weet dat je hoe dan ook liefde waard bent. En wat blijkt,... er komt steeds vaker als vanzelf respons op je initiatief. Je beweegt je met gemak en maakt vrijmoedig contact. Er ontstaat een gevoel van verbondenheid met de ander, wat een vrijheid geeft dat.
❤️ vrij in verbinding ❤️
Inspiratie:
- Ongezien opgegroeid | Lindsay C. Gibson
- Laat je zien | Rachel Hollis
- De kunst van Holding Space | Heather Plett
- Adesse Animo | Frans Veldman
- Choose again | Diederik Wolsak
- ONDERBROKEN contact met je wijze lijf | Jozien Wijnakker
Reactie plaatsen
Reacties