Ben je er voor mij?
De uitreiking van mens tot mens wordt in therapiekringen ook wel “hinbewegung” of “reaching out movement” genoemd. Zie je het voor je? Een kindje reikt uit, beide handjes omhoog om te krijgen wat het nodig heeft. Als het goed is komt er meteen respons en ontvangt het kindje waar het behoefte aan heeft. Vooral lijfelijk contact: op schoot zitten, opgetild worden of een knuffel. Om te overleven heeft elk mensenkind het nodig om verzorgd, gevoed en gerustgesteld te worden. En om door liefdevol huid-op-huid-contact zich geborgen en welkom te weten. Door de handjes uit te reiken doet het kindje allereerst een beroep op mama om behoeften vervuld te krijgen. Mensenkinderen kunnen niet zoals veel dieren meteen op eigen benen staan en zijn de eerste jaren volledig afhankelijk van zorg van buitenaf. Met natuurlijke reflexen, huilen, lichaamstaal en uitreiken doet een baby of peuter een dringend op de ander. Pap, nu.
Uitreiken als volwassene
Mensen die vroeger onvoldoende respons kregen vinden het nog steeds moeilijk om te vragen wat ze nodig hebben. Als volwassene ben je niet meer hulpeloos. Hulp vragen en ontvangen vraagt stap voor stap vertrouwen winnen in jezelf en in de ander. Het kost tijd en vraagt moed om opnieuw uit te reiken voor contact. Kan ik er nu wel op vertrouwen dat er respons komt voor mij? Oud zeer in de vorm van teleurstelling en afwijzing kan je inde weg zitten. Je kunt opnieuw pijnlijk geraakt worden en dat gevoel blijf je liever uit de weg. Kennelijk heb je dan opnieuw de gebruiksaanwijzing van uitreiken, vragen en ontvangen te leren zodat anderen aan je behoeften kunnen voldoen. Eerdere afwijzing op uitgestoken handen brengt angst met zich mee. Je kunt nog niet geloven dat je de liefde waard bent. Helaas worstelen velen daarmee. Op blz. 198 van 📕 'Onderbroken | contact met je wijze' lijf lees je mijn ervaring daarmee.
Reach out and touch, somebody’s hand,
make this world a better place, if you can
Diane Ross 1970
Handen en hartsverbinding
Kindjes reiken enthousiast met de armen omhoog vol vertrouwen op weerklank en genegenheid. Volwassenen reiken evengoed uit via de telefoon, app, prestatie, aanraking en op social media in de hoop op respons, likes, plezierig contact, erkenning en genegenheid. Affectieve bevestiging is een basisbehoefte, ook voor volwassenen. Jezelf via een liefdevolle aanraking gezien weten raakt van handen naar hart ❤️ en terug. Het vraagt moed om uit te reiken en een eerste stap te zetten.
Je toevertrouwen met je emotionele raakbaarheid van nog niet geheelde kwetsuren vraagt om een veilige bedding. Een ontmoeting waar je je gekend voelt biedt gelegenheid om voor zover nodig oud zeer serieus te nemen en te helen.
Teleurstellende reactie
Als je als reactie op je uitreiking naar contact min of meer naar voren wordt getrokken om voor de behoeften van de ander te zorgen leidt dat tot teleurstelling. Evengoed als je jouw persoonlijk verhaal deelt vanuit kwetsbaarheid en meteen door de ander gekaapt wordt met eigen ervaringen hiermee.
Je voelt je in de steek gelaten en bent geneigd je terug te trekken. Dan sta je er nog steeds alleen voor en mis je de gewenste respons of steun. Als er helemaal geen reactie komt geef je de moed op. Laat je je armen zakken. Eerst halverwege en dan maar helemaal. Je moedige uitreiking wordt toch niet beantwoord. Dit kan een trigger zijn voor iets wat je kent uit een eerdere periode: “Ik ben niet de moeite waard en wordt aan mijn lot overgelaten”. Het voelt dan niet veilig om je opnieuw verwachtingsvol open te stellen en uit te reiken. Je voelt angst om opnieuw genegeerd te worden.
De ander geeft niet wat je nodig hebt, is in gedachten, is te druk, Ik heb nu geen tijd, aan de kant.
In het systemisch werk (familieopstelling) noemt men dat de "unterbrochene hinbewegung".
Bekijk het maar
Als je jezelf bij teleurstelling terugtrekt en niet meer uitreikt naar de ander wordt kun je dat ook een onderbroken uitreiking noemen. Niet dat je behoefte aan contact er niet meer is, maar omdat je niet meer vertrouwd op een welwillende reactie. Die pijn van vroeger wil je niet opnieuw voelen.
Laat maar, en als het vaker voorkomt, bekijk het maar ik doe het wel weer zelf. Het vraagt moed om dit oud zeer te helen. Om allereerst veiligheid bij jezelf te ervaren en draagkracht te ontwikkelen om teleurstelling te incasseren en moed te verzamelen om toch weer uit te reiken. Als je als kind een reactie op je uitreiking hebt moeten missen blijf je behoeftig. Onbewust doe je alsnog moeite om te krijgen wat je ten diepste mist. Je blijft de valse hoop koesteren dat iets of iemand je alsnog die liefdevolle respons geeft. Je partner is daarvoor de 'ideale' persoon en soms is het een leidinggevende collega of vriend. En dan maar hopen dat zij wel in jouw behoefte voorzien.
Timing bij het uitreiken
Schaamtevol spelen we niet altijd open kaart over hoe we ons echt voelen. Dat had ik toch allang zelf moeten kunnen, moeten weten of moeten oplossen? Het vraagt milde in plaats van strenge kijk naar jezelf en afstemming met de ander om toch tevoorschijn te komen met je kwetsbaarheid.
Als ik plotsklaps een voor mij belangrijk verhaal richting mijn man vertel als hij de krant zit te lezen of de vaatwasser uitruimt en hij luistert en reageert niet, dan raak ik geïrriteerd. Zie je wel hij doet geen moeite voor mij of nog erger ik ben de moeite niet waard. Voor gezonde volwassenen houd ik me aan de stelregel ‘Wie last heeft kan maar het beste handelen’. Ik ben degene die last heeft van gebrek aan aandacht, dus is het aan mij om te handelen. Je neemt je behoefte serieus als je nagaat of de ander echt tijd en ruimte voor je heeft. Daarmee voorkom je teleurstelling en herhaling van (zelf-) afwijzing. En je bevordert een uitwisseling die wezenlijk goed doet. Een baby overleeft het niet als er niet wordt gereageerd bij een appèl op aandacht, zorg en voeding. Dan is het echt pap, nu.
Als volwassene kun je echt wel even wachten om een lief luisterend oor te krijgen.
De onderbroken uitreiking vraagt heling.
Als je wilt kan er, al dan niet met deskundige begeleiding, veel ten goede keren. Als je worstelt met oud zeer, beperkende overtuigingen en lastige gedragspatronen vraagt dit bereidheid contact te maken met je wijze lijf. Het vraagt zachtmoedigheid om onderdrukte gevoelens alsnog toe te laten. Liever kort pijn en lang fijn dan omgekeerd. Door je ontwikkelingsproces serieus te nemen komt er emotionele volwassenheid en wederkerig contact. Je ouders deden wat binnen hun vermogen lag en brengen hun eigen geschiedenis mee. Nu je zelf volwassen bent kun je waarschijnlijk beter begrijpen wat maakte was dat ze niet meteen of helemaal niet op jouw uitreiken reageerden. Zo is het gegaan. Je bent niet meer machteloos en kunt ervaringen relativeren en in perspectief plaatsen. Iets wat je als kind onmogelijk kon. Door oud zeer niet langer te omzeilen maar te doorvoelen kan gestolde energie in je binnenste weer vrijuit stromen. Je neemt daarmee zelf de verantwoordelijkheid voor je ontwikkeling, maar je hoeft het echt niet alleen te doen.
Samen Zijn
Uitreiken gaat met onzekerheid gepaard en blijkt niettemin alleszins de moeite waard. Uitreiken gaat gepaard met initiatief nemen, een eerste stap zetten vanuit behoefte aan hulp, aan een klankbord, sparringpartner of een luisterend oor. De afkorting DTV op social media heet niet voor niets Durf Te Vragen. Hulp, aandacht, geruststelling, een knuffel vragen, daar is moed voor nodig. Je uitreiken naar de ander voor geruststelling bij innerlijke onrust maakt je sterker. We zijn onderling afhankelijk, dat erkennen geeft zoveel rust. Hoe fijn voelt het om van harte opgenomen te zijn in een kring van dierbaren. Ik kan me daaraan laven. Door zo'n persoonlijk ontwikkelingsproces durf je steeds vaker spontaan uit te reiken en ben je bereid en in staat een eventuele nee te ontvangen. En bereid om ook dan niet op te geven en opnieuw daar uit te reiken waar het jou past. En wat blijkt, er komt steeds vaker als vanzelf respons op je initiatief. Je beweegt je levendig en maakt in wederkerigheid vrijmoedig contact. Er ontstaat een gevoel van verbondenheid met de ander, wat een vrijheid geeft dat.
❤️ vrij in verbinding ❤️
inspiratie:
- Ongezien opgegroeid | Lindsay C. Gibson
- Laat je zien | Rachel Hollis
- De kunst van Holding Space | Heather Plett
- Adesse Animo | Frans Veldman
- ONDERBROKEN contact met je wijze lijf | Jozien Wijnakker
Reactie plaatsen
Reacties