M/V rolverdeling
Dit blog schrijf ik in de traditionele M/V vorm op basis van de man/vrouw verhoudingen waarmee ikzelf in de vijftiger jaren ben opgegroeid. Het patriarchaat en de roomse dominantie vierden toen ik op de lagere school zat in Oost-Brabant nog hoogtij en mannen hadden vanzelfsprekende voorrechten. ‘Het recht van de vrouw is het aanrecht’ werd schamper gegrijnsd. Dienstbaar, ondergeschikt en economisch afhankelijk gold voor vrouwen als de vanzelfsprekende gang van zaken. Op het paspoort van mijn moeder stond huisvrouw en dat terwijl ze fulltime werkte in de zaak, naast al het werk dat ze binnenshuis voor haar rekening nam voor- of na winkelsluiting. Vrouwen vonden het destijds normaal om te poetsen, te strijken, te zorgen, te verzorgen, klaar te staan en ruimhartig te geven. En mannen waren trots op hun kostwinnerschap en zeiden mijn vrouw hoeft niet te werken. Het is niet te geloven hoeveel in korte tijd is veranderd in de M/V-rolverdeling. M/V lijkt overigens min of meer te vervallen. Afijn, het is aan jou om de M de V of een andere letter daar te plaatsen waar het in je eigen situatie het best past.
Binnenshuis en buitenshuis eerlijk delen
Wie kent dit nog?
Binnenshuis zat vader aan het hoofd van de tafel, had het hoogste woord, zat in de grootste fauteuil, kreeg natje en droogje. Zijn overhemden hingen gestreken en wel schoon in de kast en zijn sokken, ondergoed en stropdas lagen klaar.
Buitenshuis was de man de voorzitter, de bedrijfsleider, de chef, de voorman of de directeur. Kortom, degene die de lakens uitdeelt in plaats van opvouwt. Tot 1919 hadden alleen mannen kiesrecht! Bovendien liepen vrouwen akelige kwetsuren op door aanranding, overspel, porno, verkrachting en seksistische grappen. In vele, niet eens zo verre, landen is de verhouding zelfs nu nog dramatisch scheef en worden vrouwen stelselmatig misbruikt en onderdrukt. Kijk maar naar de laatste ontwikkelingen in landen waar nog lang geen sprake is van gelijkwaardig delen of waar de klok rampzalig is teruggedraaid. En vandaag 30/4/25 in de Volkskrant: Er is nog steeds een substantieel loonverschil tussen mannen en vrouwen ten nadele van vrouwen. En ook lees ik: In de Amsterdamse parken bestaat grote kans op aanranding van vrouwen door jongens op fatbikes. Meisjes en vrouwen werken nog steeds voor minder loon en kunnen nog steeds niet veilig over straat.
Emancipatie
Er is veel ten goede geëmancipeerd. Toch kom ik vandaag de dag nog geregeld mannen tegen die hun privileges liever niet inleveren. Van vrouwen krijgen deze heren kennelijk de ruimte. Voor de lieve vrede, liever niet op de voorgrond treden of omdat ze graag binnenhuis de controle houden c.q. genieten van het royale salaris van manlief. Hier heb ik zelf ook ruimhartig, ofwel bobo-angstig, aan meegedaan. Als vrouw moest je flink je best doen om gehoord te worden, serieus genomen te worden, niet verbeterd of gekleineerd te worden, wel te mogen studeren, je te laten gelden, enzovoort. Je moest ook nog eens mooi en aantrekkelijk zijn en tegelijk niet al te mooi want dat was weer te hoerig. En de #MeToo beweging had destijds seksueel machtsmisbruik nog niet blootgelegd. Pfff…
Vrouwenbeweging
In de 70-tiger jaren was ik in Oost-Brabant een actieve Rooie Vrouw en voorzitter van Stichting Vrouw & Arbeid. Ik was getrouwd met een zeer geëmancipeerde man die me juist aanmoedigde om tweede-kans te studeren. Evengoed heb ik in werk- en privéleven de nodige mannen gekend die voor zichzelf vanzelfsprekend veel ruimte innamen. Wie last heeft moet handelen is mijn devies. Dus is het aan mij en aan iedere volwassene die last heeft van een disbalans tussen geven en ontvangen, om hier zelf verandering in aan te brengen. Ik noem dat de liefdesstrijd. Dat hoeft geen oorlogsstrijd te worden als je de kunst verstaat om met open hart en open mind te zeggen wat je te zeggen hebt en in afstemming te vragen en te nemen wat je nodig hebt.
Radicale zelfzorg
Door eerst tegemoet te komen aan de behoeften van de ander en dan pas voor jezelf te zorgen geef je invloed en ruimte weg. Dit gaat ten koste van jezelf en van de liefdes- of vriendschapsband. Ik heb vele vrouwen ontmoet die tot de bodem gaan. Zelfhulpboeken lezen, mediteren en zich mindfull drie slagen in de rondte werken om werk, gezin, sociale leven, mantelzorg en zichzelf draaiende te houden. Deze neiging om persoonlijke ontwikkeling serieus te nemen lijkt een exclusieve vrouwenzaak. Ook het werk binnenshuis en buitenshuis eerlijk delen blijkt nog lang geen vanzelfsprekendheid. Dat hoeft geen probleem te zijn als beide partners de verdeling zoals die is van harte onderschrijven. Het is wel een probleem als de vrouw te veel geeft en de man te veel neemt en daar een hoge prijs voor betaalt. Totdat de maat vol is. Echtscheiding en burn-out zijn aan de orde van de dag. Gaat het in de nieuwe relatie(s) zoveel beter? Niet vanzelf...
Vertrouwen op je wijze lijf
De kunst is te vertrouwen op je innerlijk gevoel. Je lijf is een betrouwbaar kompas. Je innerlijke weten spreekt vóór jezelf en dat betekent niet per se tegen de ander. Dit vraagt stille tijd voor jou alleen om innerlijke signalen uit te luisteren en deze met gezond verstand te vertalen naar gedrag dat je echt goed doet. Je hoeft je als vrouw niet langer te laten onderbreken, jouw waarheid is net zo waar als de zijne, je verdient steun en een luisterend oor en vanzelfsprekend een respectvolle benadering. Misschien ben je iemand met een groot vertrouwen in anderen en geloof je mooie beloftes die lang niet altijd worden waargemaakt. Weg met de valse hoop. Je hield dan helaas zoveel rekening met de ander dat je jezelf bent kwijtgeraakt. Hoog tijd om alle aandacht op jezelf te richten. Om verstandig te leven vanuit je gevoel. Om je eigen behoeften op de eerste plaats te zetten en daar vrouwmoedig voor te zorgen.
Liever de ander dan mezelf verliezen
Glasheldere communicatie
Je hebt gezond wantrouwen nodig om te voorkomen dat anderen misbruik maken van jouw genereuze houding. Mannen zijn niet gewend hun privileges op te geven en vrouwen zijn niet gewend om zelf de regie in handen te nemen. De ‘gebruiksaanwijzing’ van boos kregen vrouwen onvoldoende mee. Meisjes leerden vooral hun zachte, meegaande en lieve kant te ontwikkelen. Evenwaardigheid vraagt affectieve communicatie om:
– je niet langer te laten vernederen, misbruiken of afpoeieren
– ruimte en aandacht in jouw maat te krijgen, te ontvangen of te nemen
– gelijk loon voor gelijk werk te ontvangen en om
– zonder goedkeuring van de ander, liefst wel in afstemming, keuzes te maken.
Sinds ik dit zelf liefdevol durf en doe voel ik me stukken vrijer, blijer en vanzelfsprekend even-waardig.
Radicale zelfzorg blijkt geen luxe, maar een manier om te komen tot vrijheid in verbinding met mannen en vrouwen.
Nieuwe situatie
In mijn persoonlijke situatie is sprake van een verandering die erom vraagt extra goed voor mezelf te zorgen, zodat ik genoeg energie heb om voor mijn echtgenoot te zorgen die Parkinson heeft. Gelukkig heb ik als pensionada hiervoor de ruimte en helpt mijn haptonomie-achtergrond me om mijn vitaliteit en veerkracht te bewaren. Ik zou niet weten hoe zorgPartners dit naast een baan voor elkaar krijgen. Op een andere website schrijf ik hier blogs over voor de doelgroep zorgPartners. Kijk als je wilt op www.samenlevenmetparkinson.nl
Bronnen voor dit blog zijn onder meer:
- Ongetemd Leven van Glennon Doyle
- De Omwenteling van Suzanne Jansen
- Laat je zien van Rachel Hollis
- Krachtige Zelfcompassie van Kristin Neff
#eerlijkdelen #emanciaptie #zelfzorg #haptonomie #contactmetjewijzelijf #onderbroken #parkinson
Reactie plaatsen
Reacties