alsmaar 'aan' staan
Chronische stress of vitaliteit? In mijn praktijk heb ik veel mensen ontmoet die weliswaar niet overspannen of burn-out zijn, maar wel voortdurend op de grens van ziekte en gezondheid balanceren. Deze harde werkers voelen zich zelden uitgerust, hebben haast, houden ‘de kop erbij’ om zich met moeite staande te houden. Ze krijgen helaas de ‘uit-knop’ maar niet gevonden.
Onbewuste zelfsabotage Totdat deze vorm van onbewuste zelfsabotage de rekening presenteert: slapeloosheid, migraine, rugpijn, piekeren, dadendrang en zelfafwijzing, met innerlijke onrust als resultaat. Kennelijk is de tijd nog niet rijp om het sjoemelen om te buigen naar radicale zelfzorg met vitaliteit als opbrengst. ‘Kort fijn en lang pijn’ lijkt gemakkelijker dan omgekeerd. Het routinematig overlevingspatroon heeft kennelijk nog meer ogenschijnlijke voordelen dan nadelen. Zoals:
je krijgt aandacht omdat je het zo zwaar en moeilijk hebt
je hebt het idee dat gemakzucht je meer brengt dan inzet
je hoeft geen grenzen te stellen, niet te confronteren
je hoeft niet voluit op eigen benen te staan, kunt blijven leunen
je kunt je kwetsbaarheid vooralsnog onder de mat houden
je hoeft geen volle verantwoordelijkheid te nemen voor je welzijn.
Overlevingspatroon als omweg Vroeger leerde je dat je flink je best moest doen om erkenning te krijgen. En ja hoor, je krijgt waardering als toegewijd professional, voor de fraaie renovatie van je huis, leuke nieuwe schoenen, interessante posts op social media, enz… Je uiterlijke manifestatie krijgt volop bijval en daar doe je je stinkende best voor. Je streeft jezelf vele slagen in de rondte. Maar is dat de erkenning die je zoekt? Gaat het in wezen niet om erkenning van je pure essentie. Om jezelf toe te staan dat jouw eigenheid er helemaal mag zijn. En om te merken dat je juist waardering krijgt als je gewoon je ding doet, op jouw manier en op jouw tijd. In een gezonde balans tussen dynamiek & rust.
Gevoel spreekt vóór jezelf Juist door naar binnen te keren, te stoppen met alle drukte, te gaan zittenen te voelen wat er te voelen valt, komt er ruimte voor innerlijke rust. Soms moet je eerst door een ‘zure appel’ heen bijten. In het begin zul je lijfelijke onrust ervaren die vanzelf weer wegebt. Dit is de reden dat veel mensen liever buitenshuis afleiding zoeken in plaats van binnenshuis stilletjes toe te laten wat zich aandient. In contact met je wijze lijf: met je lichaamssignalen, emoties en intuïtie ontstaat ruimte voor keuzes die je echt goed doen.
Lichaamsbewustzijn kun je trainen. Steeds weer doorvoelen wat er te voelen valt -zonder tekst en uitleg- blijkt de kortste weg naar innerlijke rust. Je leert vertrouwen op je eigen basiszekerheid. Levensenergie kan vrijuit stromen. Je voelt je vervuld en energiek en hebt van harte over voor een ander.